چه زیباست این گفت وگوی نماز هــمـه خـیر باشـد به کـوی نـماز
دلـت گربـه دنیا بـگـیرد چه عیـب بـروای دل آشـفته بـه سـوی نماز
خـدا را به خوبـی به دل یـاد کـن مــبـر ای پـــســر آبـــروی نـــــمـاز
بـه حـال فـــراغـت بـه وقــت بـلا به هـردم تو درجست وجـوی نماز
در محیط دربار سلطان مسعود غزنوی، بی اعتمادی عمیقی در لایه های مختلف حکومت وجود داشت که زمینۀ انواع توطئه ها و فتنه انگیزیها را فراهم می آورد. ابوالفضل بیهقی به کمک ابزارهایی هم چون عنصر داستانی «گفتگو»، کوشیده است به نحوی زیرکانه و پوشیده آن واقعیتها را آشکار سازد و آنها را در بوته نقد قرار دهد. بیهقی با این انگیزه و هدف خاص از طریق گفتگو به توصیف دقیق شخصیتها و روابط آنها پرداخته است. وی گاه از طریق بازگویی جملاتِ اشخاص در لابه لای گفتگوهایشان، آنها را قابل اعتماد یا غیرقابل اعتماد معرفی کرده است. همچنین گاه فضای بیاعتمادی را از طریق گزینشها و پارههای برگزیدۀ خود از میان گفتگوی شخصیتها منعکس کرده است. بیهقی معمولاً انتقاد خود را در لفافهای از گفتگوهای دیگران میپیچد و از طریق گفتگوی آنها بسیاری از سیاستهای اشتباه حکومت غزنویان و شخص مسعود را زیرکانه و غیر مستقیم برملا میکند.
